Dag 15 FINI … FINI …. Finestere.

’s Morgens na een uitgebreid ontbijt en na een mooie dag in Santiago de Compostela, waar wij ons verdiende diploma afhaalden, de H Jacobus gingen bezoeken, onze beloofde kaarsen deden branden, aansluitend de pelgrimsmis met een tevreden Luc die het grote wierooksvat in werking zag, vertrokken wij ( met de wagen)) naar Finestere ( het einde van de wereld). Op deze plaats waar de vuurtoren op een in zee stekende rots staat ook het laatste monumentje van de Camino ( km 0) het eindpunt van de wereld, waar iedere bedevaarder al zijn zorgen en problemen verbranden of in zee gooien. Wij hebben het ook geprobeerd in de vorm van Luc ( zie foto) maar wij konden het niet over ons hart krijgen. Op zeker ogenblik kwamen wij in contact met een mondige hollandse ( 66 jaar) die ook een beetje aan het mediteren was, onze lijfspreuk ’toeval bestaat niet’ kwam weer eens uit en die vroeg ons naar het doel van de tocht.Alles wat ze vertelde kwam overeen met onze gedachten, in feite gaat het hier allemaal om dankbaarheid. En als wij even nadenken wat wij allemaal meegemaakt hebben gedurende de laatste 2 weken wordt alles zeer eenvoudig, men ziet en hoort allerlei vriendelijke , norse, in gedachten verzonken, emotionele en denkende mensen, allemaal met hun zorgen, verlangen en nog zoveel meer, daarin herken je jezelf en door de bijkomende inspanning relativeer je veel, kom je met je eigen in het reine en besef je dat alle mensen in de grond, dezelfde zijn en ook om dit te beseffen hoe mooi alles is en dat men daar meer dan dankbaar moet zijn. Laten wij met deze gedachte de tocht afsluiten en fier zijn dat wij dit konden en mochten.

Ps: Wij probeerden ook voor iedereen een gunst te verkrijgen van de H. Jacobus, hopelijk heeft hij ons verhoord

Nog een laatste groet en verslag van in totaal 90 uur fietsen, 2100 km afgelegd en 18000 hoogtemeters afgewerkt ( voor de statistieken)

Ook nog een hartelijke dank voor alle steunbetuigingen van uwentwege en voor ons rest nog een lange weg naar huis, tot zondag.

14 de dag ( laatste dag) donderdag 21 -06-2018 .96 km redelijk zwaar maar wij dreven op de adrenaline. Eerst en vooral onze excuses dat het verslag van gisteren niet gelukt is, hebben dit nu doorgestuurd omdat de verbinding in dit hotel veel beter is. Na het stilletjes opstaan ( wij sliepen met 8 man bij elkaar) wassen klaarmaken en proberen eerst te zijn in de eetkamer vertrokken wij voor de laatste rit. Het weer was ietsje killig en nu en dan mistig, veel over deze rit gaan wij niet vertellen het was bijna uitsluitend op de hoofdweg naar Santiago maar altijd in het zicht van de wandelaars, hoe dichter wij kwamen hoe meer volk er aanwezig was en hoe meer respect wij kregen om Compostela te bereiken. Oef, wij reden het grondgebied binnen en in mijn herinnering was het makkie om ons doel te bereiken, wat dacht je, opeens deed de GPS ons de route volgen met het gevolg nog wat verder en zwaarder ( wij dachten dat wij op de koppenberg een paar maal zaten, en vloeken natuurlijk. Dan kwam het verlossende bord ‘ Santiago’ .Aangekomen op het plein voor de kathedraal riepen wij onze copain op om de gebruikelijke foto ( fiets boven ons hoofd) te maken maar hebben enige tijd moeten wachten, wij werden wel getrakteerd met een massa volk alsook een serenade op een balkon van een der gebouwen, maar dat was nog niet alles, als wij ons wilden aanmelden voor onze diploma stonden wij in een rij van ongeveer 50 man ( heeft een paar uurtjes geduurd) en het toppunt was dat ons stempelboekje niet in orde was, men moest minstens 2 stempels hebben per dag, ’t is wel opgelost met veel moeite. .Wij gaan nu de stad in om al onze zorgen weg te spoelen en als wij morgen goesting hebben laten wij terug een verslag na.

 

13 de dag. Woensdag 20-06-2018. Ponferrada – Portomarin. 117 harde km’s; de koninginnenrit ( 3 cols met een kleine 3000 hoogtemeters. De spanjaarden zijn vriendelijke mensen maar wat betreft hun eten, amaai… Deze morgen mochten wij op pad vertrekken met een glaasje fruitsap, een koffie en een croissant van een dag oud. Wij waren niet akkoord zodat hij ons nog 2 sneetjes geroosterd brood met konfituur bij gaf. Maar dat was nog niet alles, de baas maakte zijn rekening en als wij niet hadden opgelet betaalden wij 2 keer, hij was vergeten (…) dat het verblijf reeds betaald was. Dan op pad, gelijk gewoonte weer mis, de GPS heringesteld en wij waren vertrokken, niet voor de langste rit wel de zwaarste en dat 2 dagen voor het einde. Alles hebben wij meegemaakt, tunnels, valleien ( een zeer goede afkoeling want de temperatuur kroop al naar de 30°) en dan begonnen wij eraan een kleine 20 kmlange helling van in diepe dalen tot aan de top, wij zijn er boven geraakt, het voordeel van deze hoogten zijn de prachtige vergezichten. Maar na nog 2 cols hadden wij er geen oog meer in, alleen nog voor het asfalt ( weet je wat er raar is; de asfalt mag nog zo vlak zijn, op den duur zie je groeven); Op een van de cols was er een groot standbeeld van een bedevaarder en daar heeft een vriendelijk amerikaan een mooie foto van ons genomen. Zoals gewoonlijk waren wij op de afspraak met Luc ( perfecte coordonatiepunt) die zat te genieten van britse doedelzakmuziek ter ere van een doopsel. Een uurtje repos in een cantina met het nodige voedsel en drank en weer vooruit met de geit; wat dacht je, bergop en zeer warm. Onderweg bemerkten wij met veel belangstelling de nog te rijden km’s ( zie foto’s compostela … km) Maar de beloning kwam later de laatste km’s waren naar omlaag met een goed wegdek, wij waren bijna voorbij onze hostal gereden, onze eerste mindere slaapplaats met stapelbedden, het heeft ook voordelen Luc de begeleider mag voor de eerste maal in zijn leven boven(op) een chineesje slapen. Nog eens respect betonen voor de wandelaars, ze kwamen precies uit een loopgracht vlak voor onze hostal. Alléé nog éne dag afzien morgen en onze titel van PELIGRINO BICICLETTA is verdiend. Santé en tot morgen

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04687-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1835″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04687-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ />

12 de dag. Dinsdag 19-06-2018 . Leon – Ponferrada ; 118 km. Met verwachting van warm weer, ons goed ingesmeerd ( men gaf 30° en ’tis uitgekomen ook) vertrokken wij . Een klein beetje misreden, maar snel opgelost en de hoofdweg (N120 , vergeten wij nooit weer) richting Astorga. Natuurlijk zijn deze wegen minder aantrekkelijk, maar het heeft ook zijn charme, terug relatieve vlakke wegen maar op de achtergrond het aanwezige gebergte die ons verwachtte. Wat er ook opviel dat op iedere oude kerk terug prachtige nesten van ooievaars aanwezig waren. Tot in Astorga; daar was de weg onderbroken ( oude spoorweg) maar voor de Camino is blijkbaar niks teveel en ze hebben er een wandel-en fietsbrugje over gemaakt ( foto). In Astorga, een mooie stad dronken wij een koffie en ik liet per ongeluk een vloek vallen, die direct beantwoord werd door een hollandse, die stopte met bedevaarten alhoewel ze reeds uit St Jean Pied de Port kwam, door gebrek aan tijd. Ze heeft ons wel een plezier gedaan en een mooie foto van ons beiden genomen. ’s Middags was er al een plaatsje gereservverd door onze vriend Luc, en nog wel op dezelfde plek van mijn vorige reis. In een typische hostal, zeer mooi versierd en met vriendelijk bediening, alhoewel de grote baas ( nen vent van ongeveer 90 jaar) alle touwtjes in handen had. Luc deed nog een mooie geste, door te vragen om een foto samen met een plaatselijke collega politieagent, maar ’t was njet. Maar dan, ons eten was nog niet gezakt en wij kregen een joekel van een berg te verduren, ‘k weet niet hoeveel percent en hoe lang maar het was heel veel, ik denk zelfs dat ik Alex weer zag zitten met een frisse pint bier ( ook een herinnering van mijn vorige reis) , en dan kwam de verlossing, het mooiste gedenkteken van de Camino ( het kruis waar iedere bedevaarder zijn problemen achterlaat) stond plots voor onze neus, Luc heeft ook een poging ondernomen voor zijn problemen, maar ik weet niet of het gelukt is. Nogmaals zeer veel respect voor de wandelaars, zij moesten ook over deze reuzeberg, alsook over de daling ervan; maar voor ons was het genieten, 15 km lang steil dalen met allerlei bochten ( niet overdreven mooie wegen) tot wij Ponferrada bereikten. De aankomst in ons hotel was een verkwikking, want het was ondertussen meer dan 30°. Santé en tot morgen.

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180619_132412-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1812″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180619_132412-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ />

 

11 de dag. Maandag 18-06-2018 Castrojeriz – Leon 156 km ( normaal 136 km) waarom zoveel km’s onze GPS madam had weer haar kuren en stuurde ons weer via de wandelpaden, zodat wij iets alternatiefs moesten zoeken en zo vele km’s teveel op de teller kregen. Wij hebben ze dan uitgeschakeld en zelf herwerkt nu met coordinaten (en nu klopte alles). U zal ook opmerken dat wij vandaag iets later zijn met ons verslag (hopelijk lukt het beter dan gisteren, daar hadden wij een slechte verbinding) want wij moesten supporteren voor Belgie, de bazin van ons hotel ( terug een zeer vriendelijke madam door toedoens van onze begeleider Luc die haar alles goed uitlegde) had ervoor gezorgd dat wij een mooie kamer kregen met groot scherm. Wat betreft de rit van vandaag; een prachtige rit, wel met vlakke wegen maar eindeloos lang, vele bedevaarders gezien die km’s naast ons op hun pad liepen, contact gehad met nen hollander die ook op pad was met de fiets zelfs de tijd gehad een prachtige foto te maken van een ooievaar die zijn jong aan het voeden was bovenop een kerktoren.. Na enkele tientallen km’s terug problemen met de weg, Luc is gaan raad vragen aan een oude bedevaarder (zie foto) maar die wist het ook niet meer. Eindelijk toch geland in onze dagelijkse middagstop, waar Luc een zeer mooie herberg vond, waar wij heerlijk hebben gegeten en uitreden aan de toog. Dan terug op pad, eindeloze wegen samen met nu en dan een eenzame bedevaarder, zelfs het was zo groot dat men daar de bomen in de graanvelden laat staan. Eindelijk in Leon toegekomen waar er werken aan de gang waren zodoende stuurde men ons de autostrade op zodat wij moesten ontsnappen via een berm. Maar na iedere zware dagwerden wij met liefde ontvangen, dat alles weer goed maakte. Tot morgen, wij hadden vandaag prachtig weer, maar voor morgen voorspellen ze zeer warm weer, wij gaan nu ons vocht opdoen.

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180618_132642-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1799″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180618_132642-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> 2018/06/IMG_20180618_110936-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180618_125102-Kopie.jpg”>

 

10 de dag, zondag 17 juni 2018 Santo Domingo de la Calzada – Castrojeriz

132 km. Gisteravond een goeie spaghetti gaan eten ( wij hebben een dubbele portie moeten vragen) en dan nog geprobeerd naar de befaamde haan boven het tabernakel in de kathedraal te gaan kijken ( tevergeefs de pastoor was al gaan slapen) en na een flinke nachtrust terug op de fiets richting Castrojeriz , wogen mijn benen precies 100 kg. Amper 15 km verder begonnen wij eraan, onze eerste berg van de dag, een harde noot van ongeveer 10 km in een heel ander landschap; een beetje dor maar wel mooi. Na de verscheidene bergen ( ze worden niet genoemd maar zijn zeker lang en steil) begon de conditie terug te komen, kregen wij ook vlakkere stukken en met een stevige rugwind konden wij genieten van de rest van de rit. ’s Middags hadden wij weer contact met Luc die de stad Burgos al had verkend en bracht ons naar een fijne bakkerij. De rest van de rit verliep vlekkeloos alhoewel Luc terug een mooi veld met klaprozen ontdekte waar hij een foto van wou. Aan gekomen op de voorziene camping werden wij hartelijk ontvangen, alle luxe was voorzien in de stacaravan en in de kantine was het gezellig waar wij het avondmaal konden gebruiken ( een lekkere paella) zodoende moesten wij niet meer op zoek naar een restaurant. Ook kregen wij de gelegenheid om onze kleren te wassen en te drogen (’t was nodig). Hopelijk morgen met dezelfde mentaliteit vertrekken, na een rustige nacht ( Luc onze kampioen-snurker gaat appart slapen). Doei

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180617_104443-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1781″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180617_104443-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> 2018/06/20180617_142739-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04604-Kopie.jpg”> 2018/06/DSC04611-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1785″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04611-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> 2018/06/DSC04635-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1788″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04635-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180617_140819-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1791″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180617_140819-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ />

9e dag zaterdag 16 juni 2018 Pamplona – Santo Domingo la Calzada 154 rotte km’s. Alles wat kon tegengaan is vandaag gebeurd. Eerst en vooral onze madame GPS ( zeg nooit ’t is weer een vrouw) heeft gans de dag met onze voeten gespeeld. Ze stuurde ons constant de wandelwegen op, vol met grind en keien. Wij waren ongeveer 20 km verder en waren al 10 km uit de baan, en dan stuurde de H. Jacobus een engel, onder de vorm van een vriendelijke boer die ons terug op de goede weg zette. De weg liep parallel met de autostrade, zodoende liep het altijd mis met de GPS. In Logrono wachtte Luc ons op op de afgesproken plaats ( hij had ondertussen de halve stad verkend en was zelfs uitgenodigd om een huwelijk bij te wonen, maar zijn vrienden gingen voor en zo kon hij ons de goede plekjes aanwijzen om te eten en te drinken. Maar bij het verlaten van de stad, terug problemen, hadden een afslag gemist en hebben een eindje op de autostrade gereden. Terug de GPS gevolgd en de wandelaars gevolgd; wat denk je terug verkeerd; eer wij terug op de goede weg waren hebben wij een barbecue van een school meegemaakt alsook de school van  binnenuit gezien en terug kasseien en grind  vooraleer wij de weg terug vonden. Maar het ergste moest nog komen, na herhaalde keren verkeerd gereden te hebben, en terug moeten te voet klauteren kwamen wij in een gemeente waar een triathlon aan de gang was. Wij moesten zeker een uur wachten van de verantwoordelijken, maar hebben toch geprobeerd om verder te rijden,( de deelnemers waren veel vriendelijker dat ze zelfs ons aanmoedigden) maar een van de seingevers had het toch gezien en stuurde ons het wandelpad van de Camino op waar we terug geconfronteerd werden met zeer slechte baantjes en moesten wij te voet verder en eer wij binnen kwamen was het ondertussen 18 uur. Het onthaal in ons hotel was terug ideaal dit door toedoen van Luc die alles in orde had gebracht. Hasta manana.

2018/06/20180616_115536-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180616_144421-Kopie.jpg”> 2018/06/DSC04584-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ /> 2018/06/IMG_20180616_083421-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1771″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180616_083421-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180616_093420-Kopie.jpg”> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180616_154617_BURST002-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1777″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180616_154617_BURST002-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ />

8ste dag: vrijdag 15 juni 2018 Pouillon – Pamplona 145 zware km. Na een emotioneel afscheid van onze vriendelijke hostess, vertrokken wij richting Pamplona, met in ons achterhoofd een eerste bergrit. En wat dacht je, na enkele km’s was daar de eerste verrassing, maar na 25 km de eerste echte confrontatie; de Col des Palombieres, en het was geen klein bier; tot zeker 16% en rechtdoor; daar heb ik mijn voeten aan de grond moeten zetten. Ondertussen zaten wij in Frans-Baskenland,  onze afspraak met Christine en Marc in St Jean Pied de Port was vlekkeloos, ze zaten ons op te wachten in een gezellig cafeetje, waar de toestand van de laatste dagen van overstromingen ter sprake kwam, wij hebben ook de sporen ervaren wat er allemaal is gebeurd. Wat ons opviel, in dat stadje was wel degelijk de start van de Camino, ( zie foto) met talloze wandelaars.Maar dan … onmiddellijk een berg van eerste categorie met een totale lengte van ongeveer 16 km lang . In het begin van de beklimming zijn wij ongemerkt de grens overschreden, wij waren in Spanje !! Ik moet wel eerlijk toegeven, ’t was een lastige berg en ben een paar keer zinnens geweest om even te stoppen, maar met de bemoedigde woorden van Luc heb ik het uitgehouden en was meer dan content de top te bereiken, daar hebben wij ook de eerste wandelaars op hun eigen parcours zien passeren. Na een meer dan deugddoende afdaling zijn wij ook het bord gepasseerd van de resterende km’s naar Compostela (zie foto). Na nog een paar bergtoppen overschreden te hebben en gelukkig de laatste km’s  te mogen afdalen richting Pamplona kwamen wij aan via de ingang van een kasteel in kleine wandelstraatjes tot aan de basiliek rechtover ons hotel. Luc, onze begeleider had onze bagage al binnen gebracht, en was op zoek naar een parkingplaats enkele km’s verderop. Terug eind goed, al goed, slaapwel.

2018/06/20180615_100203-Kopie-169×300.jpg” alt=”” width=”169″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180615_103157-Kopie.jpg”> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180615_124911-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1752″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180615_124911-Kopie-169×300.jpg” alt=”” width=”169″ height=”300″ /> -medium wp-image-1758″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04569-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ />

7dé dag donderdag 14-06 Cestas – Pouillon 158 lange km. Eerst en vooral, gisteravond grote paniek; ons systeem ( inbrengen van het parcours in de GPS mislukte, kreeg geen connectie met de PC ( stel u voor, geen weg meer naar Compostela, vermoedelijk vocht in de GPS en de verbinding mislukte) na talloze pogingen kregen wij de toelating van Sint Jacobus en konden wij met een gerust hart gaan slapen. ‘ s Anderendaags na een pover ontbijt vertrokken om 7.30u met de bedoeling iets voor te zijn op het schema; wat denk je, 3 km verder platte band ( onze eerste) de eerste de beste toerist die passeerde was bereid om te helpen. Het parcours was zoals ik verwachtte: vorige keer was het ook  rechte wegen zonder einde, ’t was weer hetzelfde, practisch vlak, want wij reden parallel,; met het verschil, ontzettend veel verkeer. En zo ging het de ganse dag door ( ongeveer 80 % van de totale afstand). Het landschap veranderde totaal, ttz van vruchtbare grond naar armtierige, gans de dag door sparrenbossen ( ’t was precies kerstmis) en nu en dan maisvelden met bijhorende besproeing ( foto). Feitelijk een triestige rit, je kreeg het op de heupen ( letterlijk en figuurlijk). maar het was niet al kommer en kwel, onze Luc was gezellig aan het wandelen vlakbij de afgesproken coordinaten, waar wij ons konden versterken. Terwijl wij rustten kwam er een inlander om ons te vragen bij hem te komen eten. Het landschap bleef nadien hetzelfde met het verschil, dicht bij de aankomst van de rit werden wij weer geconfronteerd met  wateroverlast van de vorige dagen. Tot Luc weer een bord ontdekte naar Compostela, en direct werd het parcours zwaarder. Wij werden met open armen ontvangen bij een vriendelijke bazin in ons hotel en op al onze wenken bediend, zodanig dat er al iemand plannen maakte om te blijven. Wij kijken al uit naar morgen, Christine en Marc hebben met ons afgesproken in St Jean Pied de Port, maar nadien komt onze eerste confrontatie met de bergen ( 3100 hoogtemeters, hopelijk is het niet juist) Tot morgen.

2018/06/20180614_121947-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180614_133333-Kopie.jpg”> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180614_140037-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1738″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180614_140037-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/DSC04524-Kopie.jpg”> -medium wp-image-1744″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180614_111026-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180614_113531-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1745″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180614_113531-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> -medium wp-image-1746″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180614_143234-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180614_172725-Kopie.jpg”>

6de dag: 13 juni 2018: Saintes – Cestas (Bordeaux) woensdag 13 juni 2018 – 148 prachtige km’s . Eerst en vooral een dikke merci van ons voor de talrijke aanmoedigingen ( mails ) van uwentwege, ze doen echt deugd. Het verslag van vandaag: een mooie rit, redelijk weer ( droog tot 10 km van het einde en dan weer natte voeten)ook een zeer mooie omgeving tussen talloze wijngaarden, een prachtige vallei van de Gironde, die op vele plaatsen was ondergelopen en een overgangsrit die zeker niet te zwaar was, zelfs een deugddoende ontdekking; wij hebben het eerste spoor gevonden naar Compostela ( zie foto). Je voelde, zag en rook de wijn in deze omgeving van Bordeaux dat Luc eens wilde proeven maar de fles was te groot. Als wij over de brede rivieren reden met de gigantische bruggen, voelden wij ons piepklein. Zelfs was er een brug voorzien waar er enkel bussen en fietsers over mochten, maar het minpunt van de dag was onze doortocht door Bordeaux, is deze stad enorm groot, zeg !! ,dat wij een paar uur nodig hadden om er door te rijden met het risico 100 maal doodgereden te worden. Maar eind goed al goed, wij hebben ons hotel gevonden en zijn weer gelukkig dat de dag gepasseerd is.Doei !

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180613_090156-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1722″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180613_090156-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180613_102022-Kopie.jpg”> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180613_151146-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1730″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180613_151146-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ />

5de dag: dinsdag 12 juni 2018: Thouars – Saintes 166 km Vertrokken om 8u en afscheid genomen van onze vriendelijke patron met onze gedroogde kleren. Na de fotosessie voor het hotel, met frisse moed en redelijke vooruitzichten betreffende het  weer kregen wij een prachtig zicht op de stad ( onze Gps deed zijn best en haalde er de hoogste punten uit zodat wij goed opgewarmd waren voor onze tocht verder te zetten). De route was prachtig uitgestippeld zelfs met borden tot in Niort. Wat niet zo goed was, en reeds een paar dagen, de erbarmelijke staat van de wegen, sommige keren dacht ik zelfs dat mijn fiets uit elkaar rammelde. De route zelf was niet van de poes; hobbelig tot steil zelfs met de gebruikelijke grindstroken. Na een gezellige middagstop zonder onze begeleider ( zat reeds in het hotel) werd de innerlijke mens gesterkt bij een zeer vriendelijke baas. Maar het plezier was van korte duur, want wij werden weer goed voor een drietal uren gezegend met fikse regenbuien. Zodanig zelfs dat wij moesten schuilen of wij waren verdronken. Ik had wel een probleem met Luc, hij was verzot op de prachtige papavervelden ( ik wist niet dat er een witte soort van bestond). Dan onze gebruikelijke tegenslag van de dag ( altijd op het einde van de rit) wij stonden voor een dilemma, ofwel het parcours volgen door de zavel met keien, ofwel 25 km omrijden.

Wij kozen voor het eerste wat ons niet goed bekwam, onze GPS-madam stuurde ons door weiden, bossen, wijngaarden tot wij na een gevaarlijke afdaling uitkwamen op een boer zijn hof waar wij verstandelijk de normale weg terug vonden. Aangekomen in het hotel hebben wij dan onze natte kleren mogen en kunnen drogen op het balkon. Ziezo, genoeg gezeverd, wij hebben honger.

2018/06/IMG_20180612_080348-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180612_103915-Kopie.jpg”> 2018/06/IMG_20180612_124858-Kopie-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180612_140622-Kopie.jpg”>2018/06/IMG_20180612_140622-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180612_141838-Kopie.jpg”>

4 de dag: maandag 11 juni 2018: Sillé la Guillaume – Thouars 168 klote km’s.

Om 8 u vertrokken uit ons hotel waar wij de enige klanten waren met het vooruitzicht van een sombere dag ttz slecht weer voorspeld. En het was nog correct ook het heeft één maal geregend maar dan wel van ’s morgens tot ’s avonds. Een kloteweer en de nodige tegenslagen; een valpartij, zeker  een 25 tal km op gravel gereden, besmeurd van kop tot teen, onderkoeld geweest dat wij de hulp van Luc onze begeleider moesten inroepen om ’s middags verse kleren en het nodige voedsel te bezorgen, tientallen keren door ondergelopen wegen gereden, tussen omgevallen bomen moeten klimmen, enz, enz … wat er ook opviel dat wij door verscheidene dorpen zijn gereden met als toenaam en champagne, wij dachten dat wij terug waren gereden naar de champagnestreek. Ook mijn bondgenoot ( de wind in de rug ) liet ons in plan, de laatste paar uren was hij ons aan het pesten met een stevige tegenwind. Binnen gekomen in het hotel werden wij hartelijk ontvangen door de eigenaar die zelfs zorgde om onze natte kleren te drogen. hopelijk morgen meer succes met het weer, alhoewel de verwachtingen niet bijster goed zijn. A demain.

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180611_120530-Kopie.jpg”>2018/06/20180611_120530-Kopie-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180611_121406-Kopie.jpg”> -medium wp-image-1700″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/20180611_133145-Kopie-169×300.jpg” alt=”” width=”169″ height=”300″ /> -elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180611_144038-Kopie.jpg”>-medium wp-image-1709″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180611_144038-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ />

 

3de dag zondag 10 juni 2018: Honfleur – Sillé le Guillaume 169 zware km.Het afscheid van onze begeleidende groep was mooi en sentimenteel, waarvoor onze dank.

Nadat wij de stad verlieten  werden wij getrakteerd op 2 zware hellingen, onze courage zakte diep, nadien over gans de rit, prachtige wegen, op en af, tussen bossen en uitgestrekte velden, ook bospaadjes en speciale fietsenwegeltjes maakten van onze tocht , echt de moeite waard.

Intussen hebben wij ook wel een buitje regen gekregen en na een tussenstop in Alencon waar Luc de Basiliek van de Notre Dame bezocht ging onze tocht verder maar op het einde van de rit ( ongeveer op 10 km werden wij geconfronteerd met de Mont Saint Jean) een harde noot om te kraken. Eind goed al goed, onze begeleider stond te wachten aan ons hotel en alles viel in de plooien. Tot morgen.

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180610_141902-Kopie.jpg”>

2de dag zaterdag 9 juni 2018: Abbeville – Honfleur een lastige 175 km verder. Na een plaatselijk market te hebben geplunderd ( frans brood en brie, maar geen sigaretten voor Philipe ) stoomden wij verder naar het zuiden. ’s Middags bij het zien van een oud typisch cafeetje, waar we stopten zonder toestemming van de voorzitter waar we eerst van onze lunch genoten, deed gans de bende zijn dagelijkse behoeften. alhoewel er maar één wc voorhanden was, toch mochten genieten van een goeie tas koffie, maar ook van een frisse Stella ( 3 personen). Verder zijn wij onderweg nog verrast door volwassenen die zich amuseerden met miniatuur vliegtuigjes en waarvan sommige van ons dachten dat er een echt vliegtuig aan het landen was. Na nog een plaag met strontvliegjes en nog  3 platte banden kwamen we aan waar Philipe en Dave ons opwachtten juist voor de apotheose en de grote verwachting; de Pont de Normandie. Het was een hele belevenis erover te rijden en enkele foto’s te nemen, daarna vlug binnen gereden in ons hotel te Honfleur. ’s Avonds echt genoten van het fijne eten en het uitgaansleven.

  -medium wp-image-1666″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_20180608_123425-Kopie-225×300.jpg” alt=”” width=”225″ height=”300″ />

-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/a6931142-a47a-489c-939c-869458acf471.jpg”>--medium wp-image-1689″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/703d3fe7-4c97-434b-b0fe-db8d76069aa6-300×169.jpg” alt=”” width=”300″ height=”169″ />

Vrijdag 8 juni 2018, na vele voorbereidingen stonden WTC – Elst met de 10 harde leden; Wim, Frank, Renzo, Guido, Stefaan,William, Johan, Kristof, Gerdy, Gert en Philipe klaar om samen de eerste twee dagen de bedevaarders Luc en René te begeleiden. Na een mooi en stevig ontbijt, geserveerd door Marleen en Michel, waarvoor dank, en de zegening van Diaken Bart die ons een voorspoedige en veilige reis toewenste stonden wij te popelen om te vertrekken.

1 ste dag; Elst – Abbeville een slordige 187 km verder , vertrokken wij om 8.21u. Na enkele uren en een vlotte reis stopten wij in Vimy voor onze eerste picknik, waar Renzo en Guido ons probeerden jaloers te maken met een frisse Ricard en waar Wim ons beloofde een koffietje te trakteren in de eerste de beste gelegenheid ( maar wist heel goed …) dat het 75 km verder was. Na een paar kleine probleempjes ( Stefaan platte band en William buikklachten) maar ook regelmatig aanmoedigen van plaatselijke Fransen zijn wij veilig aangekomen in Abbeville. Goed gegeten en nog wat gepalaverd over de rit is iedereen vroeg onder de dekens gekropen om ’s morgens fris te kunnen vertrekken.

-medium wp-image-1662″ src=”http://www.wtc-elst.be/wp-content/uploads/2018/06/IMG_3800-Kopie-1-300×225.jpg” alt=”” width=”300″ height=”225″ />